Forum Serwisu Logopedycznego

Zawsze czułem, że nikt mnie nie rozumie, a ja nikogo nie rozumiem. Czułem, że to, jaka jestem, jest zły i muszę to ukrywać. Noszę tę „maskę” od tylu lat. Idę na badanie przesiewowe na autyzm niedługo, gdy diagnoza nie jest jeszcze postawiona i zapytałam mamę o moje dzieciństwo. Powiedziała mi, że zignoruję wszystko i wszystkich i będę bawić się sama godzinami. Ułożyłem zabawki w rzędzie i powtórzyłem. Nie chciałem się przytulać i walczyłem z każdym, kto próbował. Bardzo się starałam nawiązywać przyjaźnie, ale zawsze mi się nie udało, więc rozmawiałam tylko z dorosłymi. Powiedziała mi, że już jako dziecko próbowałam naśladować innych ludzi... Ćwiczyłam mimikę w lustrze i mój uśmiech wygląda tak nienaturalnie na każdym moim zdjęciu z dzieciństwa... Zawsze starałam się wyglądać "normalnie". Wciąż jest szansa, że ​​nie zostanie mi zdiagnozowany autyzm, ale cholera, jest jeszcze gorzej. Boję się, że nie jestem osobą autystyczną, ale po prostu dziwną osobą. Ale kimkolwiek jestem, mam nadzieję, że znajdę sposób, by czuć się mniej obco na tym świecie.