Forum Serwisu Logopedycznego

W dzieciństwie to się stało. Myślę, że byłem całkiem uroczym dzieckiem i zawsze byłem dobry w sporcie. To więcej niż wystarczająco w młodym wieku. Pamiętam wszystkich przyjaciół, których miałem. Przyjęcia urodzinowe, noclegi i mecze baseballowe. Trwało to nawet na tyle długo, że dziewczyny mnie polubiły i chciały ze mną rozmawiać mobdro (https://mobdro.bio/) kodi (https://kodi.bio/) .

Najlepsza część? Nie musiałem nic z tym robić. Żadnych „samodoskonaleń”, leków, terapii ani niczego w tym rodzaju. To było po prostu moje życie. Zawsze byłam lubiana i dobrze traktowana.

Ale moje nastoletnie lata zmieniły to wszystko. Stało się jasne, że nie jestem „taki sam” jak moi rówieśnicy. Zaczęli dostrzegać moje dziwne zachowania. Ci sami ludzie, których kiedyś nazywałem przyjaciółmi, teraz mnie zastraszali i nękali. Nie chcieli już mieć ze mną nic wspólnego. nie zrozumiałem.

Dziewczyny traktowały mnie jak mniej niż człowieka. Pomysł rozmowy ze mną był „ewwww”. Mój niepokój i depresja również zaczęły się rozwijać w tym czasie, a sprawy potoczyły się jeszcze gorzej. Zostałem zepchnięty na margines środowiska społecznego.

Nigdy nie wiedziałem dlaczego. Czym sobie na to zasłużyłem? Co było ze mną nie tak? Nie zostałam zdiagnozowana aż do dorosłości, więc nigdy nie wiedziałam. Przynajmniej teraz ma to sens. nie zrobiłem nic złego.

Nigdy nie zapomniałem ani nie wybaczyłem tym ludziom. Do dziś ich nienawidzę. Nie mogłem nawet nawiązywać przyjaźni ani umawiać się na randki, dopóki nie mogłem od nich uciec i nie pójść na studia.

Nie jestem pewien, co jest gorsze. Aby wiedzieć, co tracisz lub być całkowicie nieświadomym. Na dobre i na złe, zawsze będę miał te wspomnienia.