Dokonałem samodiagnozy bez dostępu do diagnozy. Mój syn (5 lat) ma wiele cech wspólnych ze mną. Staram się, żeby jego dzieciństwo było łatwiejsze niż moje.
Kilka dni temu musieliśmy wybrać się do centrum handlowego po spodnie narciarskie. Moja wina, ponieważ zapomniałem kupić trochę, dopóki nie spadł śnieg, więc nie mogliśmy jak zwykle kupić online. Pierwszy raz w centrum handlowym z maleństwem.
router login 192.168.l.l.link/Po chwili i przymierzeniu trzech par bardzo ciepłych spodni w trzech różnych sklepach, spokojnie powiedział „wiesz, to wszystko” – gestykulując na wszystko wokół nas – „to dla mnie za dużo. Muszę zrobić sobie przerwę i usiąść w dół i czy możemy skończyć tak szybko, jak to możliwe?”
Chłopaki. Zajęło mi ~30 lat, zanim byłem w stanie rozpoznać, czego potrzebuję i mówić o tym tak spokojnie, jak on tam. Jestem z niego taki dumny.
Ale z drugiej strony, moi rodzice zaprzeczyliby, że kiedykolwiek mogłabym być zestresowana, zmęczona lub głodna, dopóki dosłownie nie dostałabym ataków paniki, a mimo to nie skojarzyli, że być może jakaś potrzeba może być niezaspokojona albo że proszą o coś trudnego. ja.
Oto wychowanie następnego pokolenia z większą świadomością i łagodnością wobec siebie!
