Cześć.
Mój partner i ja jesteśmy razem od około lutego 2020 roku, tuż przed zamknięciem. Od początku mówił o byciu na widmie, a ja zawsze starałem się jak najlepiej wspierać go z dnia na dzień. Jak można się spodziewać po osobie z autyzmem - może zbudować samochód od podstaw i sprawić, by droga była legalna z samych filmów na YouTube, ale nie może ugotować posiłku!
Sprawy zawsze były trudne, ale ostatnio bardzo trudno mi zawsze stawiać jego potrzeby przede mną. Wielokrotnie mam z nim te same problemy i za każdym razem mówi, że poradzi sobie lepiej, ale potem nie ma i zdaję sobie sprawę, że znowu mam tę samą dyskusję. Nie proszę o wiele - tylko, że trochę bardziej podciąga. Może użyj odkurzacza, wyprowadź psa, zmyj naczynia.
Jednak sprawy przybrały punkt kulminacyjny wczoraj, kiedy bardzo spokojnie wyjaśniłem, że tego dnia chciałbym trochę więcej pomocy w domu. Na co stracił panowanie nad sobą, mówiąc mi, że wiedział, że to nadchodzi, a ja szukam kłótni (celowo zachowałem spokój i zapytałem, czy mógłbym z nim wcześniej porozmawiać o czymś, co mnie dręczy). Następnie powiedział, że wszystko, co robię, przerabiam jako „moja droga lub autostrada” (ponieważ włożył psie legowisko z powrotem do swojej klatki, ale NA SZCZYCIE swojej miski z jedzeniem?! A potem mu nie dał jakieś koce czy coś?Więc posortowałem to, bo dlaczego miałbyś tego nie robić?) Następnie powiedział, że nie pomógł posprzątać, ponieważ nie robi tego dobrze. Tylko przepraszam za wymówką. A potem przeszedł przez szczególnie paskudne kopanie w moją stronę i po tym wszystkim mówię mu, że to nieprawda, zamknął rozmowę i powiedział, że już o tym nie rozmawia.
Zdarza się za każdym razem. Dochodzi do punktu, w którym jest łatwiej, jeśli nic nie mówię i po prostu robię to sam. Ale wtedy nie tylko jestem jego opiekunem, ale także jestem osobą, której myśli i uczucia po prostu nie mają znaczenia. Myślę, że moje pytania to:
https://omegle.onl/ vshareCzy to typowe dla autie, czy to tylko złe zachowanie chłopaka? Czy jest jakiś inny sposób, w jaki mogę zwrócić się do niego z moimi problemami, aby rzeczywiście czułem, że moje uczucia są ważne i czuję się wysłuchany? Czuję, że muszę robić coś złego, ponieważ komunikacja po prostu ciągle się psuje. Jeśli nie zmieni się po tak długim czasie – czy jest prawdopodobne, że kiedykolwiek się zmieni?
Nie chodzi nawet o to, kto co robi teraz w domu. To jego całkowity brak szacunku dla moich uczuć, jak nigdy nie są one priorytetem i jak zaczynam czuć się jak cień siebie, ponieważ łatwiej jest nic nie mówić i po prostu siedzieć i zabierać mu to.
Czy ktoś może udzielić porady? Dochodzi do punktu, w którym będę musiał odejść, ale naprawdę nie chcę tego, nie wiedząc, że zrobiłem wszystko, co mogłem.
Dziękuję
