Ja (26F) jestem w stanie zejść głęboko z moim terapeutą. Potrafię płakać i mówić o smutnych, bolesnych rzeczach. Ale zauważyłem, że mam problemy z byciem beztroskim lub żartobliwym z moim T.
Czuję, że ludzie chodzą na terapię z powodu ciężkich rzeczy i chociaż jest to pomocne, czuję, że potrzebuję pomocy w przeciwnej dziedzinie. Nie pokazuję mojej figlarnej, ciekawej lub zabawnej strony wielu ludziom. Z tego powodu walczę społecznie o nawiązywanie kontaktów, ponieważ ludzie myślą, że jestem zbyt nieśmiały, zbyt nudny lub zbyt nadęty. Z tego powodu staram się nawiązywać nowe przyjaźnie, a romantyczne związki w zasadzie dla mnie nie istnieją.
Mój stosunek do mojego T jest dobry, ale jest też w pewnym sensie trochę „zapięty”. Czuję się bardzo nieśmiały, żeby się z nim rozstać. Wie, że podczas terapii czuję napięcie i zapewnia mnie, że wszystko jest w porządku. Powie: „z czasem nauczymy się razem odpoczywać” i szczerze mówiąc nie wiem, co to znaczy i jak to wygląda… I to mnie niepokoi. Chcę związać się z moim T, ale nie wiem jak. Czuję, że to musi iść w obie strony.
Nie wiem jak mam się "odprężyć" w tajemnicy... Czy to ma sens?
Moje T jest dla mnie zagadką
Tweakbox Appvalley https://vlc.onl i nie proszę o historię życia, ale dla mnie „zrelaksowanie” wiąże się z ciekawością i otwartością z mojej strony i nie wiem, jak mogę się tam dostać, jeśli nie jestem pewien granic terapii?
Co dla ciebie oznacza „zrelaksowany”? Jak byś zareagował, gdyby twój klient powiedział ci, że ma z tym problem? Czy kiedykolwiek masz „zabawę” w terapii i czy to uzdrawia? O jakich rzeczach warto rozmawiać, aby klient czuł się z Tobą bardziej zrelaksowany i swobodniejszy?
