Witam.
Mój synek 30. kwietnia skończył 2,5 roku. Parę dni przed drugimi urodzinami zapadł dla nas wyrok - całościowe zaburzenia rozwojowe - autyzm dziecięcy F84. Diagnoza była przeprowadzona w Effatha w Krakowie. Pierwsze podejrzenie padło w wieku 23 mc u neurologa, gdyż syn unikał kontaktu wzrokowego, nie reagował na imię i na proste słowa i polecenia. Nic konkretnego nie mówi do dzisiaj, poza gaworzeniem dadada, tatata, mamamam itp. Wcześniej nie reagował na imię i polecenia, dokładnie rok temu laryngolog zauważyła niedosłuch w prawym uchu. Niewiadomo jednak jak długo on trwał, antybiotykami go wyleczono, lecz w dalszym ciągu na imię było brak reakcji. Bał się obcych, nie pokazywał palcem (nigdy), nie robił pa-pa na pożegnanie, nie rwało go do dzieci (typ samotnika) i można by tak wymieniać. Jednak innych autystycznych cech nigdy nie miał typu kręcenie się się w kółko, uderzanie głową o podłogę czy inne autostymulacje. Pod względem ruchowym i neurologicznym wszystko było ok, wyniki badań w tym eeg było książkowe. No i po wizycie u wspomnianego neurologa rozpoczęliśmy terapię metodą krakowską u Pani psycholog. Z początku wielki płacz i niechęć do wszystkiego. Płaczem chciał manipulować i robić to co jemu się podoba, a nie terapeutce. Przez pierwszy miesiąc uczyliśmy my go podawać figurki zwierzątek oraz realizować program słuchowy Słucham i uczę się mówić. Był jeden wielki ryk, na siłę z mężem musieliśmy go trzymać. Po ok. dwoch miesiącach zaczął ładnie współpracować, dodam, że jest bardzo uparty i nie lubi jak się mu rozkazuje. Jednak jak to w terapii bywa - były lepsze i gorsze dni. Najpierw wielki boom i skok do przodu, a później wydawało się, że jego rozwój stoi w miejscu. Dziś, po 8 miesiącach terapii z tych dobrych rzeczy to:
- rozumie wszystko,
- pokazuje palcem to co mu każę, i sam pokaże jak czegoś bardzo chce,
- reaguje na imię i proste polecenia typu "podaj piłkę", "wyrzuć papierek do kosza",
- ciągnie go do dzieci - szczeg. na placu zabaw,
- podczas terapii współpracuje książkowo - potrafi wykonać nawet najtrudniejsze zadanie,
- kontakt wzrokowy coraz lepszy - można się z nim fajnie porozumieć, powygłupiać, bardzo lubi jak się mu śpiewa,
- lubi oglądać książeczki i pokazuje palcem jak coś widzi ciekawego,
- robi to co się mu każe - brawo, papa, daj piątkę itp.
.... a z tych złych:
- nie mówi nic. Mama, tata raz na jakiś czas się mu zdarzy, lecz ciężko stwierdzić, czy to jest świadome czy raczej gaworzenie. Jeśli terapeuta każe mu coś powiedzieć to wciąż chce płaczem manipulować, dźwięki jedynie wychodzą przy poruszaniu przez terapeutę buzią (to na zasadzie "powiem Ci to co chcesz, ale musisz mi ruszać buzią")
- poznaje świat poprzez wkładanie zabawek do buzi
- napady agresji jeśli się mu czegoś nie pozwoli - szczypie i złości się kulając po ziemi,
- na podwórku biega bezmyślnie, najlepiej cały dzień by spędził w garażach i skakając po siedzeniach w samochodzie,
- cieszy się bez powodu, macha wtedy bezmyślnie rękami i nogami,
- rzuca zabawkami gdzie popadnie,
- czasami kula się po ziemi, ale to chyba ze zmęczenia.
Można by powiedzieć, że jest na etapie rozwoju dziecka w wieku 1-1,5 roku. Do swoich rówieśników jeszcze dużo mu brakuje
Na terapie chodzi 5 razy w tygodniu, do tego praca w domu po godzince dziennie. Ma dietę szczeg. bez cukru, aby wyeliminować wszystkie niepożądane zachowania. Dodam jeszcze, że to bardzo mądry i wesoły chłopczyk. Jeśli mu czegoś zabronię to on jest w stanie iść po babcię, bo wie że ona mu popuści.
Czy jest jakaś szansa, że to nie autyzm, tylko ZA? Po skończeniu 3. urodzin chcielibyśmy diagnozę powtórzyć, żeby wiedzieć na co się nastawić na przyszłość.
Z góry dziękuję na odpowiedź...
