Dziecko zaburzone należy wychowywać zupełnie tak samo, jak zdrowe, tylko trzeba być zdecydowanie bardziej konsekwentnym w działaniu, a zwłaszcza we wdrażaniu reguł społecznych. Trening w domu dlatego jest tak niezwykle ważny, gdyż dziecko musi być w stanie zaakceptować wymagania, jakie będą stawiane przed nim przez terapeutę lub nauczyciela w przedszkolu czy szkole. Dla rozwinięcia własnego poczucia bezpieczeństwa dziecko potrzebuje wyraźnie stawianych granic i czytelnych reguł. Dla dziecka z zaburzeniami komunikacji wszystkie komunikaty typu: nie, tak, nie wolno!, brawo! itp. muszą być bardzo czytelne. Zwłaszcza nauka nie wolno powinna zacząć się bardzo wcześnie, gdyż dziecko musi wiedzieć, które jego zachowania są akceptowane, a które nie. Dlatego melodia, ton głosu, gestykulacja i wyraz twarzy muszą być zawsze dostosowane do treści wypowiedzi. 

Podobnie adekwatne i konsekwentne muszą być działania rodzica. Lepiej nie dawać żadnego zakazu czy kary lub najpierw je zapowiedzieć, a potem w ogóle się do nich nie zastosować. Dziecko bezwględnie musi wiedzieć, że słowa rodzica mają pokrycie w rzeczywistości.

Równie ważne jest jak najwcześniejsze wdrażanie reguł kodu społecznego: rytuałów witania się i żegnania (właściwe gesty i słowa), odpowiedniego zachowania przy stole, w sklepie, w kościele, używania słów: proszę/poproszę, dziękuję, przepraszamitp. 

Uczymy też jak najwcześniej samodzielności i przede wszystkim odpowiedzialności. Dziecko powinno sprzątać po sobie po jedzeniu i po zabawie, warto przydzielić mu jakieś proste domowe obowiązki (oczywiście musi widzieć, że inni domownicy też je mają). Odpowiedzialności uczy też mądre stosowanie kar, kiedy najpierw ostrzegamy dziecko, jakie mogą być konsekwencje jego działań: Jeszcze raz tak zrobisz, a czeka cię to i to (możemy poprosić dziecko o powtórzenie naszej wypowiedzi, aby upewnić się, że rzeczywiście nas zrozumiało). 

Oczywiście równie ważne jest głośne chwalenie wszelkich sukcesów dziecka, jak też dawanie mu wielu możliwości wyboru, ale tylko z takich 2 opcji, które sami akceptujemy.

Dobrą metodą w sytuacji, gdy małe dziecko odmawia wykonania polecenia, jest otwarcie jakiejś wyjątkowo grubej książki i oświadczenie, że własnie tam zostało napisane, że wszyscy powinni np. sprzątać po sobie. W ten sposób dziecko otrzymuje informację, że reguły postępowania nie zostały wymyślone przez rodziców i że obowiązują wszystkich.