W dzisiejszym artykule wyjaśnimy, dlaczego to takie ważne, by już od pierwszych dni dziecka nawiązywać z nim kontakt twarzą w twarz.

Panie profesor Jagoda Cieszyńska i Marta Korendo w książce „Wczesna interwencja terapeutyczna” wyjaśniają, że dzięki kontaktowi twarzą w twarz dziecko w prawidłowy sposób nabywa wzorce językowe (uczy się mowy) oraz uczy się naśladowania (powtarzania) słów i zwrotów. Pojawia się u niego także intencja komunikacji oraz chęć werbalnego porozumienia się z otoczeniem.

Już dwumiesięczne dziecko reaguje mimiką na twarz dorosłego. Trzymiesięczne dziecko reaguje z kolei uśmiechem na uśmiech. Uśmiech to pierwsza niewerbalna rozmowa z niemowlęciem. To wówczas tworzą się podwaliny dialogu, buduje się wspólnota komunikacyjna. Wymiana uśmiechów zachęca dziecko do powtarzania, czyli podstawowego działania dla procesu uczenia się.

W 5. miesiącu życia dziecko koncentruje się na ustach osoby mówiącej. W tym czasie kształtuje się również u dziecka umiejętność przerzutności uwagi - np. dziecko trzyma grzechotkę, ale koncentruje wzrok na innym przedmiocie.

W 9. miesiącu następuje mała rewolucja - pojawia się pole wspólnej uwagi z dorosłym, dzięki któremu dziecko zaczyna rozumieć mowę, a słuchając jej, może uczyć się językowych znaczeń, co w kolejnych miesiącach dziecko doskonali.

Do czego zatem potrzebny jest kontakt twarzą w twarz?

• do prawidłowego nabywania języka
• do komunikacji potrzeb dziecka
• do prowadzenia dialogu z dorosłymi oraz z rówieśnikami
• do nawiązywania relacji z rodzicami
• do nawiązywania kontaktów z rówieśnikami - na placu zabaw, w przedszkolu
• do nawiązywania kontaktów społecznych z ludźmi spoza kręgu najbliższych
• do czytania książek wspólnie z rodzicami i innymi osobami dorosłymi
• do prowadzenia zabaw tematycznych
• do funkcjonowania w życiu społecznym podczas takich zajęć, jak np. robienie zakupów, wizyty u fryzjera, wizyty u lekarza
• do funkcjonowania w przedszkolu, w szkole, a potem w życiu zawodowym.